alle begin is moeilijk

en daar zit je dan rond 17.15 ben je dan uiteindelijk in je appartementje in het land waar je zo lang naar uitgekeken hebt. Ik ben blij dat ik even kan zitten&bijkomen. Er is veel gebeurd.
Het begint met kleine dingen zoals de deur uitlopen en de rechter schouderhouder van je tas scheurt.Later ontdek je dat je zwembroek nog thuis ligt. Maar ach zoveel strand is er niet in de Westelijke Jordaanover (of Judea&Samaria).Ik heb wel korte en driekwartsbroeken maar de officiele kleding is lange broek. Als je eerlijk bent zijn behaarde benen wel heel sexy ;). NOT! maar het is standaardprocedure. Dat was ook al in Libanon, no problem :).
Ik was mooi op tijd in Adam, Schiphol. Snel tas ingeleverd prima. Ik had me nog even opgevrolijkt met 2 opiniebladen en een boek van Pro-Palestijn Anja Meulenbelt over de huidige situatie van de Palestijnen t.o.v. Israel. Een boek over Pim Fortuyn was in de trein al uit.
In de sluis naar Roemenie kwam ik nog 4 dames van NSG (navigators Groningen, die 1 week gingen werken en een week gingen relaxen in Roemenie) later in Boekarest nog 2 christenen van in de 20 die richting Israel gingen vanwege ouders en de verbondenheid vanuit het christelijke geloof. Het is een bemoediging te zien dat "we" overal opduiken. En ja het is onvermijdelijk als je zegt ik ben Nederlander dan beginnen ze over de verloren WK-finale.. Dat is me toch al minimaal 5-6x overkomen.
Toen ik aankwam in Boekarest voor de eerste stop was er nog ongeveer 2 uur te gaan voordat de volgende vlucht ging naar de eindbestemming Tel Aviv (Israel). Het vliegveld stelde niet veel voor en de grootse bezienswaardigheid was een grote hoeveelheid US Marines die landde vanuit Afghanistan en doorgingen naar huis, de U.S.A.
Toen rond 20.15 vertrokken we richting Tel Aviv. Het was bijna zover :). Tijdens de vlucht vermaakte ik me met de Elsevier, Sudoku&een boekje over Malcolm X. Na een goede vlucht landde we op David Ben Goerion internatiol Airport. Ik wilde haast maken want het was al na 23.30 en moest nog met een mini-busje (rond de 10 personen) naar Jeruzalem. Toen liep ik richting de uitgang van het vliegveld om eerst mijn koffer te pakken. Voordat ik daar aankwam vroeg een vrouw mij in een lichtgevend security hesje mij waarom ik naar Israel zou gaan. Ik zei eerlijk om mensen te helpen in Nabloes. Dat was niet een gewenst antwoord. Ik mocht niet doorlopen en werd nog door 2 mensen ondervraagd die daar stonden. Toen moest ik meelopen en werd ik door een vierde persoon ondervraagd. Toen mocht ik naar een hokje en volgde een 5e ,6e en 7e ondervraging. Dit waren vaak dezelfde vragen en die moest ik steeds beantwoorden (wat doe je hier?, wat is je beroep?, wie betaalt dit? Hoeveel geld heb je bij je?). Er is zelfs gevraagd naar me vader en opa. Eentje vroeg waarom heb je zo weinig spullen bij je? Dat was natuurlijk simpel te beantwoorden, mijn koffer (20 kilo) met spullen ligt op de band te wachten op mij. Rond 01.15 begon ik toch wat zenuwachtig te worden. Ze geloofden mijn verhaal niet en ik liep het risico niet het land in te mogen. Toen dacht ik, ik moet mijn verhaal toch wat versterken. Ik had al een keer genoemd dat ik een Israëlische vlag om me kamer had. Ook dat argument was niet overtuigend genoeg. Toen ik nogmaals op gesprek moest (in de tussentijd mocht ik wachten in een hokje, soms met 1-2 anderen) deed ik nog een keer mijn verhaal. Ik zei dat dit me al vaker was gevraagd. Ze gaf aan dat ik het nog een keer mocht vertellen. Dus ik vertelde nogmaals mijn verhaal op de standaardvragen. Ik zei dat zij nog niet overtuigd was. Ze bevestigde mijn gedachte. Toen speelde ik nogmaals de kaart Israel. Ik zei ik hou van Joden. Ze zei als je zo’n voor de Joden bent kan je toch komen helpen hier in Israel. Ik vertelde dat juist door te helpen bij de “vijanden” kan daar een verandering plaats vinden. Ze keek me aan alsof ik gek ben. Ik ging door met mijn verhaal met een citaat van Gandhi:”Liefde maakt van je vijand een vriend.” Ze zei weet je wel waar je naar toe gaat. Je denkt dat te kunnen veranderen. Ze leek niet echt overtuigt. Toen dacht ik ook, ik ben gek, wat ga ik daar doen?!. Ik speelde de kaart ik kan het in ieder geval proberen om via liefde en zorg mensen een stapje dichterbij een leven van liefde te leiden. Juist door haat en agressie met liefde te beantwoorden maak je een stapje naar een betere wereld. Dus ik speelde mijn 2e kaart Jezus uit die zei heb je vijanden lief. Ze reageerde door te zeggen denk eens na hoe het voor iemand is die een familie of vriend heeft verloren om dan zulke mensen lief te hebben. Ik zei dat ik op geen enkele manier zou weten hoe dat zou voelen. Ik vertelde nogmaals dat liefde mensen kan veranderen. Zij vertelde me ik wil je meegeven: hoe is dat mogelijk als een familielid/vriend waar je zoveel van houdt sterft door mensen uit die groep?. Ik zei dan wil ik je meegeven hoe God wonderen doet. Denk aan hoe de Joden uit Egypte werden gehaald en Jezus liefde gaf ook al werd hij bespuugd, gemarteld en gekruisigd. Hij bleef voor ze bidden en pleiten bij God. Ze leek nog niet overtuigt en het was al na 01.30 dus ik speelde een 3e kaart uit waarin ik vertelde dat ik bij een pro-israel betoging in Amsterdam (later heb ik nog een foto van mij daar laten zien aan haar) was tijdens de Gaza-oorlog en vertelde ik dat ik bad voor de Joden en voor de vrede van Jeruzalem. NA het gesprek mocht ik weer terug en rond 02.00 kreeg ik me paspoort terug en mocht het land in. En nu moest ik nog naar me hostel…zucht
Toen liep ik eindelijk het vliegveld uit en moest geld pinnen. Toen werd me pas ingeslikt en kwam na 2-3 minuten er pas weer uit. Dat was ook ff schrikken. Toen bij de uitgang natuurlijk de chauffeurs die me mee wilde nemen. IK vroeg naar de Sjeroet (busservice naar Jeruzalem) die reden niet meer zeiden ze. Alleen de taxi kon nog. Dus ik moest meelopen voor een taxi (man met keppeltje). Ik vroeg naar de prijs. Eerst meelopen natuurlijk. Toen bij de parkeergarage werd er onderhandeld. De prijs was boven de 100 euro en de Sjeroet was 10 euro. Daar had ik dus geen zin in. Uiteindelijk kon het voor 70 euro. Ik dacht bekijk het maar ik wacht liever tot 06.00 voor de Sjeroet. Dus hij liep terug en ik volgde op een afstandje. Toen zag ik toch allerlei busjes staan. Ik liep daarheen en het bleek dat de busjes gewoon reden en dat hij over 5min zou vertrekken! YES! Ik kwam nog een NL-Joodse tegen in het busje maar was niet echt bijzonder voor de rest. Ik kwam uiteindelijk aan bij de Jaffa-Gate (een van de poorten naar de oude stad van Jeruzalem) het zal rond 03.00 zijn geweest. Ik had een beperkte routebeschrijving naar het hostel.
Ik kwam dus terecht in de sjoek (typische midden-oosten winkelstraat met allerlei spullen) maar dat is dicht om 03.30..dus ik liep daar met een kapotte rugtas en een tas van 21 kilo. Door Jeruzalem met zo;n trapsysteem en mensen vragen naar het Citadel hostel..het werd drie keer niks. Ik voelde me niet echt veilig en :). Maar na 10 gevraagd te hebben was ik er nog niet en toen nam een Jood me mee naar de klaagmuur om het te vragen. Ik liep dus midden in de nacht bij de klaagmuur te vragen aan soldaten, politie en andere waar het was. Niemand kon me echt verder helpen. Ik moest in ieder geval weer terug omhoog naar Jaffagate. Dus ik omhoog moe, zware tas met de grote koffer. Ik vroeg aan de security van de klaagmuur is het niet gevaarlijk. Nee want je bent een toerist en geen Jood dus niet gevaarlijk. Uiteindelijk ik weer helemaal naar boven en uiteindelijk heeft een Jood me door wat steegjes en paadjes geleidt tot het citadel. Waar rond 04.30 een Amerikaan met z'n laptop zat te chatten met iemand in de V.S. Hij was iemand die vooral 's nachts leefde..hmm oke..nice to meet you..
Ik kreeg daar uiteindelijk een kamer en rond 05.00 kon ik slapen tot 10.00. Later ben ik opgehaald in Jeruzalem na wat belproblemen (verkeerde telefoon, geen netwerk in Israel etc..) maar op 13 juli ben ik in Nabloes aangekomen. We konden zo doorrijden bij de muur, Palestina in en 0,0 problemen bij de checkpoints..
I was there :) :) :)